Als het denken mij het slapen
weer niet toelaat,
en de nacht langzaam voorbij gaat.
Dan zou ik willen vliegen naar het zwarte,
" omkomen in een diepe stilte"
mijn lichaam gehuld in een volledige kilte.
De dagen zo leeg omdat nu
niets meer het zelfde is,
opboksen tegen de doffe pijn,
vechten tegen het gemis.
Mijn innerlijke schreeuw,
" een stille roep van onmacht "
Al zet de natuur haar beste beentje nu voor
met al haar kleurepracht.
Misschien beter deze intense leegte
van binnen,
met heel mijn hart te gaan beminnen.
Al blijft het een achter gelaten leegte
maar toch nog zo vol van jou,
gewoon omdat ik van je......!
Auteur: knufbeertje01 | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 12 april 2003 | ||
Thema's: |