ik zit te wachten totdat me angsten verdwijnen
doorgaan met het leven, zonder die verschijningen
elke keer maar weer, komen die beelden weer voor
en dan kruip ik in elkaar, als een klein kind
hij heeft me heel erg veel pijn en verdriet aangedaan
maar dat is nu alweer toch ook al 3 jaar geleden
waarom verdwijnt het niet, waarom stop het niet
begin het nu langzamerhand echt zat te worden
kan dit allemaal niet erg lang meer aan
de brieven blijven maar komen in me mailbox
ik zwijg er maar weer over tegen de rest
anders gaan ze maar weer beginnen met zeuren
dat ik aangifte moet gaan doen, en alleen zo kan stoppen
maar ze weten echt niet wat ze van me vragen
ik ben als ter doods voor hem, als hij erachter komt...
dan maakt hij me kapot, dat is iets, wat hun niet zien...
ooit zal ik het moed hebben, om aangifte te doen
maar pas wanneer ik er zelf aan toe ben, en niet nu
tot die tijd, zal ik zwijgen over alles wat hij doet...
dat is het beste, voor hun, en voor mij...
