Een maandje geleden raakten we aan de praat,
we dansten samen
met onze lichamen
dicht tegen elkaar maar `t kon geen kwaad.

Er was nog geen gevoel bij mij,
maar de week erop
bloeide er iets op
en voelde me er fijn bij.

Die ‘afscheidskus’ gaf me een heel apart gevoel,
hij was kort maar krachtig
gewoon te prachtig
met voor mij toch een doel.

Ik vind je echt helemaal te gek,
denk dag en nacht
aan wat ons bij elkaar bracht
en aan ons allereerste gesprek.

Ik dacht al dat jij me niet zag staan,
maar ik vraagde
en waagde
het bij het uitgaan.

Maar je voelde niks voor mij,
zoals ik al dacht
en had het verwacht
het ging te snel voorbij.

De reden ‘waarom’ weet ik nog steeds niet,
omdat ik te ver weg woon
was ik het verkeerde persoon
het doet me super veel verdriet.

Ik weet nou ook niet wat ik moet doen,
op jou blijven wachten
en zijn met mijn gedachten
aan de leuke tijd van toen?

Is het ook echt een definitieve beslissing,
of kan er nog verandering in komen
kan ik er nog over blijven dromen
over ‘onze’ verkering?