Ik heb je op een plaats gebracht bij velden
waar het licht niet plat is en de stilte wit
door alle winters bloeit alsof er nooit
een eind komt aan de sneeuw.
Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers
oeverloos van groen en weelde bootjes varen
laten op geluk dat in de poldervaarten
drijft, een seizoen lang.
Op elke plek die ik je toonde, zei je:
ja, maar aarzelend, zei je: ik ken
de wereld hier geloof ik ken
de tuin een oude naam ik weet
het vaag van toen het nog
van weinig woorden was:
een vrucht, een hof, bedrog,
een slang, een engel met een zwaard.
Toen sloeg mijn landschap om
zijn eigen as: zomer en winter
raakten uit balans.
En het geluk vluchtte, een zieke kraai,
waterval: | Woensdag, april 16, 2003 12:07 |
deze woorden doen iets héél bijzonders......Ze raken.....!!! (en dat is de reden waarom ik graag gedichten lees....) prachtig..... |
|
free: | Dinsdag, april 15, 2003 21:13 |
droevig mooi.... van A tot Z genoten van je woordkeuze liefs free |
|
Roxette: | Dinsdag, april 15, 2003 19:57 |
Genietend gelezen (meerdere keren) Groet, Rox |
|
lani: | Dinsdag, april 15, 2003 15:27 |
... klasse!!! wat kan ik hier meer op zeggen? één-en-al bewondering. x-x-x |
|
koelemij,harold: | Dinsdag, april 15, 2003 08:25 |
wat mijn co als zij poezie zie zie zie top |
|
DrieGeetjes: | Dinsdag, april 15, 2003 01:23 |
Das nou wat ik noem, POËZIE! De 3 G's, zal ik maar zeggen. ;o)x |
|
Auteur: Theo van de Wetering | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 15 april 2003 | ||
Thema's: |