ik ben als een eiland dat vergaat
De laatste boom op het eilandje verliest haar enige dorre blad.
Meeuwen bliegen voorbij,
ze stoppen al niet meer waar eens hun thuis was.
Langzaam vindt het ene krabbetje na het andere de weg naar de oneindig grote zee.
De grashalmen wuiven vaarwel.
Er rest nog een laatste hoopje zand.
Maar het zal niet lang meer duren eer de grote oceaan ook dat opslorpt met haar verwoestende kracht.
Meeuwen bliegen voorbij,
ze stoppen al niet meer waar eens hun thuis was.
Langzaam vindt het ene krabbetje na het andere de weg naar de oneindig grote zee.
De grashalmen wuiven vaarwel.
Er rest nog een laatste hoopje zand.
Maar het zal niet lang meer duren eer de grote oceaan ook dat opslorpt met haar verwoestende kracht.
Reacties op dit gedicht
| Karel Brits: | Donderdag, september 13, 2001 23:41 |
| Wat een mooi gedicht ... Kan er niet meer op zeggen. Knuffel, Karel |
|
| Juva: | Woensdag, maart 21, 2001 19:50 |
| Meid, wat is dit ontzettend negatief. Je bent erg ontgoocheld en gekwetst hé. Er zijn echt wel oprechte mensen in dit rottige leven. Zeker op deze site. Zoeken maar... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: FEMKE | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||