drubbiebuu
Drubbiebuu
Zwart verdriet. Zelden prikten tranen zo
dat gedachtenvrees zich amper stelpen
liet. Hoe donker is ook nacht. De maan
verzacht, zo vaak maar nu blinkt in haar
licht de druppelpaarse wond zo dubbel. Ziet,
hoe rimpelt het verleden. Mijn ogen
spatten stil uiteen. Als stekels van
mijn egelhuid onzeker aan de toekomst
raken. Alleen, geen verdriet dat ooit zo
droog kon prikken. Of kleurloos verdween.
Verscheen. (Zwaai mijn irissen na... alsof
ze spraken, van een zon die naderde.)
Reacties op dit gedicht
| *Sofieke*: | Maandag, juli 07, 2003 20:11 |
| Heel sterk geschreven. Intries zwart. Kleurt de dag tot de zon de nacht verlicht... |
|
| Robski: | Maandag, mei 12, 2003 23:02 |
| Beter je wagen aan een onzekere toekomst dan aan een verscheurend verleden blijven hangen... Mooi geschreven.. je hebt een aparte schrijfstijl.. is even wennen, maar wel mooi.. Groetjes Rob |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2003 | ||
| Thema's: | ||