Mijn niemandsland
Ik noem het mijn niemandsland,
waar ik nog niet echt ben geweest,
misschien wel met mijn verstand,
maar niet met hart, ziel en geest.
Ik weet niet of er ik ooit zal komen,
of ik er mijn emoties zal kennen,
of het beperkt blijft tot dromen,
of ik er eens aan zal wennen.
Zo denk ik mij mijn niemandsland:
een rijk van ontketende zinnen,
door weelde en wellust bemand,
een eeuwigheid van louter beminnen…
mijn niemandsland,
mijn niemandsland...
waar ik nog niet echt ben geweest,
misschien wel met mijn verstand,
maar niet met hart, ziel en geest.
Ik weet niet of er ik ooit zal komen,
of ik er mijn emoties zal kennen,
of het beperkt blijft tot dromen,
of ik er eens aan zal wennen.
Zo denk ik mij mijn niemandsland:
een rijk van ontketende zinnen,
door weelde en wellust bemand,
een eeuwigheid van louter beminnen…
mijn niemandsland,
mijn niemandsland...
Reacties op dit gedicht
| voske: | Maandag, april 21, 2003 22:02 |
| Weer graag gelezen;ik blijf jou beslist volgen. | |
| free: | Donderdag, april 17, 2003 07:50 |
| heel mooi!.... liefs free |
|
| Hans Winter: | Woensdag, april 16, 2003 23:19 |
| eens draagt je land tot belofte geworden een anders naam. groetje, hans |
|
| MayadeBij: | Woensdag, april 16, 2003 21:57 |
| Jouw niemandsland! (en stiekem herken ik hier wel iets in, ik heb nog een sprankje hoop) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2003 | ||
| Thema's: | ||