Hij kan niet meer, dat manipulatief gedrag,
die emotionele chantage, voor hem een hard gelag!

De grillen, zo plots die stemmingswisseling,
de door haar gebruikte verbale en schriftelijke spiegeling!

Zo moe, wat hij ook doet en zegt; het maakt niets uit.
Zijn hart hoort de woorden van zijn verstand heel luid!

Haar allesverzengende zelfbeeld heeft hem verzwolgen.

Nu is zijn ziel te lang verbolgen!

Verdwaald in een wereld alleen van haar, zo eenzaam en koud,
gaat het aan haar voorbij hoeveel hij van haar houdt!

Tot zelfs zijn liefde is verdwenen, blijf maar weg, kom niet terug,
want wat hij niet meer zal gebruiken is zijn ezelsbrug!

Genezing begint met erkenning bij jezelf.
Pas dan, wie weet gaat dan de rest wellicht vanzelf!

Tot die tijd gaat alles ooit samen opgebouwd, heel erg stuk,
en kan er tussen hen geen sprake zijn van onbevangen geluk!

En zij laat de wereld nu weten hoe slecht hij was.

Zelfs ten koste van de kinderen, nu pas echt in haar sas!

Nimmer zoveel meegemaakt, zijn gevoel enorm tegenstrijdig,
heeft hij toch een pijnlijke beslissing genomen, enkelzijdig!

Hij wilt niet, maar moet wel, feitelijk geen andere keus.
En wat een paradox: nog harder wordt zij rancuneus!

Is het uiteindelijk toch zijn schuld, alweer in de fout gegaan.
En daarom, daarom is het met hen gedaan!

Ze zegt: behandel me niet als patiënt, ik heb geen Borderline!