Met lege handen
Aan de ene kant de zee
Aan de andere kant de duinen
Rijzend hoog boven me uit
Hoor haast geen enkel geluid
Als een halm in de duinen
Onbeduidend niets en klein
Voel ik de aanwezigheid
Van hen die er niet meer zijn
Laat mijn gedachten even gaan
Vergezeld van een verdwaalde traan
Denk ik aan hoe ze waren
Voor ze van me waren heen gegaan
Even wil ik met hen praten
Ze vragen waarom waarvoor
Ze me plotseling hadden verlaten
Luister ik of ik een antwoord hoor
Maar niets kan het weerhouden
Het slot van een aards bestaan
Hoe veel we ook opbouwde
Met lege handen blijf je staan
Shadow
Reacties op dit gedicht
| Redgirl38: | Vrijdag, april 18, 2003 10:19 |
| Ook al komt er geen antwoord...gewoon blijven praten...misschien wordt er geluisterd... Sterkte, Pam |
|
Over dit gedicht
| Auteur: shadow | 
|
|
| Gecontroleerd door: Iejoor | ||
| Gepubliceerd op: 18 april 2003 | ||
| Thema's: | ||