Mijn leven, afgenomen!
Daar lig ik
te liggen in de zon
Vol schaamte
ik wou dat ik een genieten kon.
Vol littekens, laat ik
de zon me bekleuren.
Ik wou dat de zon ook eens
mijn dagen zou opfleuren.
Ik voel me klote, zo nutteloos.
Het was toch de dood die voor
mijn leven koos.
Hij heeft het 2 jaar geleden
al van me afgenomen.
Ik zie hem steeds vaker
in mijn dromen.
Dit leven is niet voor mij,
het is al voorbij.
Ik kan niet meer,
dus, neem me mee.
Zodat ik net zo als de zon
kan schijnen over de zee...
Reacties op dit gedicht
| Luuk: | Zaterdag, mei 10, 2003 03:16 |
| Je kan ook genieten, als je het jezelf toelaat. Als je jezelf alsmaar omlaag haalt door te denken dat je slecht bent, lelijk bent... zal het moeilijk worden van die lieve warme zonnestraaltjes te genieten. Sta er voor open, ook jij bent mooi, vooral heel mooi van binnen, ik vind je heel mooi van binnen, en die zonnestraaltjes maken je nog mooier, zodat je straks zelf ook als een zonnetje door het leven gaat. De dood heeft voor je leven gekozen, en niet voor niks. Jouw leven is het w |
|
| Cry Baby: | Zaterdag, april 19, 2003 10:09 |
| Sterkte!!! | |
| artemis: | Vrijdag, april 18, 2003 21:40 |
| het rad van fortuin je zit helemaal in de put helemaal onderaan nu kan je alleen nog maar omhoog de tijden zullen keren dat is, wat ik je beloof maar meis, hou nog een beetje vol want nu kon het rad, enkel stijgen ... veel liefs en sterkte, anneleen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~*Idril*~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 18 april 2003 | ||
| Thema's: | ||