automutilatie
Vlekken voor mijn ogen, alles wordt vaag
Ik pak een scherp mes en voel hoe ik mezelf opjaag
Mijn hoofd gebogen, kijkend naar alle krassen
Ik zie een druppel bloed vallen en moet oppassen
De druppels bloed vallen neer, fijn gevoel van leven
Ik weet dat ik toch moet uitkijken en moet streven
Maar toch even dat gevoel laat me zweven
Nee ik weet het, het mag en kan gewoon niet
Ik denk niet aan anderen en doe ze alleen verdriet
Ik weet dat ik gek ben en me niet normaal gedraag
Zal ik ooit mezelf weer worden, dat is de vraag
Reacties op dit gedicht
| little fly: | Zaterdag, februari 28, 2009 18:53 |
| Deze vraag stel ik mijzelf ook. Ik ben gisteren begonnen en ik heb nu 4 hele kleine schrammetjes van een naald. Het enige probleem is dat k denk dat het steeds erger wordt.. :( Groet, Linda Ps. heel mooi... |
|
| Lief muilke: | Donderdag, januari 12, 2006 09:13 |
| Ik vind dit gedicht echt mooi . Zo mooi verwoord. Bedankt. | |
| Myrte: | Zaterdag, april 19, 2003 19:55 |
| De herkenning laat mijn maag ineenkrimpen met eigen herinneringen.... (Je mag jezelf gunnen dat je aan jezelf denkt ipv. aan anderen, hoe anders moeten we genezen dan door aandacht van onszelf?) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marsch |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 18 april 2003 | ||
| Thema's: | ||