Soms denk ik: Waarom ben ik het die hier staat,
ik voel me zo eenzaam en weet me geen raad,
hier sta ik in een wijk van Kurdistan,
vertellen zal ik wat mij overkwam;
mijn vader daar lag ie dan,
ik vroeg me af hoe dat nou zomaar kan,
waarom zijn ze doodgemaakt, helemaal dood,
vaders kleren van zijn lijf, helemaal bloot,
ik schreeuwde en voelde stilte om me heen,
mijn oma kwam en ik was niet meer alleen,
ik zal nu altijd in angst moeten leven,
om wat ik nu nog heb ook af te geven,
ik sta hier gewoon te wachten op de dood,
of anders op een heel groot hongersnood,
ik voel me zo alleen, ik ben alleen,
ik haat die soldaten, ze zijn echt zo gemeen,
waarom ben ik eigenlijk wie ik nu ben,
midden in een oorlog waar ik niemand ken,
ik wil iemand vertrouwen, niet wantrouwen,
en op een hele grote maaltijd kauwen,
maar dat gebeurd toch alleen maar in een droom,
in plaats daarvan zit ik hier tegen een boom,
en hoor ik veel schoten vanachter die berg,
ik kan er niet meer tegen, o wat erg,
maar niemand weet dat ik hier zit en hard huil,
dat ik me hier tegen al die schoten verschuil. :(

Nu ben ik me geboorte land kwijt en iedereen denkt dat ik hier voor de lol ben!!!