strandwandeling
Als we dan wandelen op het strand van onze herinneringen
En kijken naar de golven van ons bestaan
Wetend hoe ze stuk slaan op de rotsen van ons vertrouwen
Hoe ver dan is onze horizon
Hoe ver zijn dan onze schepen
Hoe klein onze zeilen
Hoe langzaam onze gang
Ik wandel op mijn strand
En zie de golven van mijn bestaan
Ik ken mijn rotsen en weet wat ze stuk slaan
Maar is dat mijn horizon
Heb ik mijn schepen verbrand
Zet ik alle zeilen bij
Vaar ik op vertrouwen?
Het strand is wit
De zee is blauw
De horizon een streep van zwart
De zeilen zijn grijze stippen
Langzaam glijden mijn vingers door het zand
Ze schrijven je naam
Je staat op het strand
Totdat de vloed komt
En kijken naar de golven van ons bestaan
Wetend hoe ze stuk slaan op de rotsen van ons vertrouwen
Hoe ver dan is onze horizon
Hoe ver zijn dan onze schepen
Hoe klein onze zeilen
Hoe langzaam onze gang
Ik wandel op mijn strand
En zie de golven van mijn bestaan
Ik ken mijn rotsen en weet wat ze stuk slaan
Maar is dat mijn horizon
Heb ik mijn schepen verbrand
Zet ik alle zeilen bij
Vaar ik op vertrouwen?
Het strand is wit
De zee is blauw
De horizon een streep van zwart
De zeilen zijn grijze stippen
Langzaam glijden mijn vingers door het zand
Ze schrijven je naam
Je staat op het strand
Totdat de vloed komt
Reacties op dit gedicht
| drakentraan: | Zondag, april 20, 2003 11:28 |
| pfoe.. een wonder schoon gedicht. het ontroerd me sterkte! warme groet Gideon van Harten ( misschien wel familie? ) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Benedict | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 20 april 2003 | ||
| Thema's: | ||