Geboren schoon.
In onrust wiegt het geboren schoon,
verborgen in de kelder van zijn hart,
ogen brandend om wat de ketting,
nooit in takt heeft kunnen houden,
duizendpoot op de brandende plaat gezet,
vurig, hels schreeuwend om verzoening,
de put gedempt voor het kalf verdronken was,
zo eigen littekens getatoeërd,
in de wijzers van de tijd.
Reacties op dit gedicht
| eddy daemen: | Dinsdag, april 22, 2003 19:33 |
| haha cool :) | |
| Laurens Windig: | Zondag, april 20, 2003 20:44 |
| Eigenlijk ben je een alle seizoenenkind. Ik vind je poezie indrukwekkend. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 april 2003 | ||
| Thema's: | ||