Je handen - stilgelegd nu - op het bed.
Plotseling getroffen door je schoonheid
een beetje angstig om dat beeld te breken
heb ik een vinger op die oude werkhanden gelegd
kouder nu, maar niet minder werkelijk
dan ik ze altijd had gekend.
Dat versleten lichaam nu zo rustig op het bed
zo doorleefd, zo mooi, zo alles al gezien
je kinderen met rode ogen aan het voeteneind
zo lang al voorbereid op afscheid, toch nog onverwacht
je had jezelf volbracht, je had geen
vragen meer te stellen.
Dit was een moment van jou en mij
jij uitgeleefd en zogenaamd gestorven
ik nog maar net begonnen aan die reis
Onze handen, daar, een moment in harmonie.
Vava... Deze is voor jou. Voor je honderdste. Je leeft altijd verder hier, vava; in mij, in al die ooms daar. Ze houden zoveel van je.