uitgewist door een levensnood
ik kan het bijna niet geloven
bijna een jaar is het geleden
wenende gezichten, rode ogen
een hart vol van verdriet
de dood die binnensijpelt
langzaam, zonder medelijden
het leven dat wegvaart
zonder vaarwel te zeggen
tot plots dat kleine stukje dood
meekomt met een snak naar adem
tot plots dat laatste restje leven
verdwijnt, alsof het er nooit was
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, april 26, 2003 13:33 |
| de eens zo grote dood begint met een kleine stilte die nauwelijks te geloven tijd dat adem uit gaat blijven. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: samke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Robski | ||
| Gepubliceerd op: 25 april 2003 | ||
| Thema's: | ||