Zwarte wereld.
Gek geworden van waangedachtes,
eigen kloppengeest door ilussies,
hij zijn ketting slingerend,
tegen dichtgegroeide wonden,
De appelboom geplant bij je geboorte,
verjaart langzaam in hartje zomer,
de gouden rand om je hart verblakerd,
je bloesem kweekt helse doornen,
Schreeuwend om begrip en liefde,
de adem je lichaam allang verlaten,
woorden bang om te vervallen,
in zinnen van je krijsende stem,
Hoefstappen van de veelbelovende prins,
nog vers in je gedachten gegrieft,
hij was bang voor de confrontatie,
met een verloren engel.
Reacties op dit gedicht
| Hugo Serwy: | Dinsdag, april 29, 2003 18:25 |
| Deze is... sterk, doordacht, subliem, mooi... poëzie op zijn best! Knap! | |
| artemis: | Maandag, april 28, 2003 17:37 |
| inderdaad, heel mooi | |
| tim balthazar: | Zondag, april 27, 2003 20:07 |
| klasse! groetjes |
|
| eddy daemen: | Zondag, april 27, 2003 13:12 |
| zo mooi zijn jouw woorden evi, * mijn engeltje * kusje en veel liefs.... | |
| Jacobs Ivan: | Zondag, april 27, 2003 13:07 |
| mmmm zeer mooi !!!!!! | |
| free: | Zondag, april 27, 2003 12:36 |
| prachtig....gelijk een sprookje heb je het vertelt liefs free |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 27 april 2003 | ||
| Thema's: | ||