Je kent het wel
Waar ben je nu
Opa maakte in de stoffige zetel
kaarthuisjes, dorpen groot
met straten en bomen
waar ik dan met autootjes
langs mocht komen.
Hij legde pleinen
stations voor treinen
hele boulevards
met bloembakken
waarlangs dan dames
op hoge hakken
...
Ik hoor zijn stem nog,
er klonken rare woorden
waarvan ik voordien
nooit wat hoorde.
Vaag zie ik de kamer
witte kamer, witte kille kamer
met op een tafeltje
oranje gele en rode bloemen.
Ik zag enkel bloemen
enkel rood
enkel geel
enkel oranje
zijn stem,
zijn warme volle stem.
Mijn vader,
al die jaren later
in die stoffige zetel
en ik...
Geschiedenis herhaalt.
^__^
Reacties op dit gedicht
| tim balthazar: | Maandag, april 28, 2003 21:52 |
| mooi! groetjes |
|
| Rep: | Maandag, april 28, 2003 21:17 |
| en dan is ergens de cirkel weer rond... Rep |
|
| margot: | Maandag, april 28, 2003 17:13 |
| het spoor loopt verder... héél mooi liefs,margot |
|
| waterval: | Maandag, april 28, 2003 16:03 |
| en zo komen we vroeg of laat allemaal aan de beurt ....... héél mooi....... |
|
| lani: | Maandag, april 28, 2003 15:59 |
| prachtig joor!!! hier drink ik nen goeie grimbergen op...TOP! x-x-x |
|
| Laurens Windig: | Maandag, april 28, 2003 15:23 |
| Yes Joor, kben nu ook aan de beurt! Treffend. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Joris Daelemans | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 april 2003 | ||
| Thema's: | ||