Koude winter liet mij alleen
Ging bij mij vandaan
Mijn lichaam voelt aan als een koude steen
In de koude winter liet ze me alleen staan
Tranen als een regen
Als een winterregen
Verlaten mijn ogen
En worden door de zwaartekracht
Over mijn wangen naar de bodem geleid
Om na het neerkomen uiteen te spatten
Vooreerst nog kleine druppels
Maar na korte tijd niet meer te onderscheiden
Verenigt tot één geheel
De zilte vloeistof blijft liggen tot ze verdampt
M'n adem stokt nog eens
Voordat mijn lichaam verkrampt
Vast moet ik mij klampen
Om op de been te kunnen blijven
Knieen knikken spieren verweigeren dienst
Het voelt alsof niets het nog doet
Alleen de traanbuizen maken overuren
Gedachten zijn onduidelijk
Het lijkt erop dat de geest het hoofd heeft verlaten
En het hart het gevoel heeft verloren
En niets anders dan bloed door de aderen blijft boren
De liefdeskleir in het hart is dood
Maar de pijn komt nog door met elke stoot
Ogen misleiden
Vertroebelt door al het vocht
Denken en doen gaan niet meer samen
Leiden een eigen leven
Tijd is niet meer van belang
Alles gaat aan me voorbij
Zelfs de sneeuw die buiten valt
Verliest haar maagdelijk wit
De wereld is grijs
En kent niet langer een kleur
Ik weet niets meer
Alleen hetgeen
Koude winter liet mij alleen