Bankje in het stadspark
De beuk voor ons
schildert zwarte schaduwen
tussen de lichtjes van de stad.
Nu even niet,
nu mag het geluid van mensen
even niet storen,
klanken mogen niet,
enkel haar en mijn stilte
die de bank in het midden van het park
haar sfeer megeeft.
Het is onze plek
ons moment
wij en nu
zonder wat stoort.
Park genoegens.
^__^
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Joris Daelemans | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 30 april 2003 | ||
| Thema's: | ||