Trots verzet
Ik val op mijn mond en sta weer op
Om dan weer op mijn knieën te vallen
Een moment kan het me niets schelen
Wil ik het alles laten verknallen
Mijn vuisten woedend op de grond
Zo vlug geef ik me niet gewonnen
Ik voel me als een fiere koning
Tussen allemaal blinde pionnen
Mijn ogen spreken van trots verzet
Doe wat je wil, het raakt me niet
Maar jij weet ook dat het een leugen is
Mijn hart stroomt over van stil verdriet
Een grauwe kreet fluistert mijn inspanning
Ik sta rechtop en kijk jou recht aan
En op dat moment besef je voor het eerst
Dat ik ooit, OOIT, jou zal weerstaan
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 april 2003 | ||
| Thema's: | ||