Meegaan.
Meegaan.
Je ging
de laan in,
je tere schoeisel
op het straatsteenvocht.
Het portaal
zadelde jou, even,
zo voor de vuist weg,
met mijn doorweekte
kleding op,
al blijft het zwaarste stuk vlees
bij mij, van mij, voor mij. Zonde.
Je weet wel,
hoe je een geliefde
die gaat
altijd jezelf
meegeeft.
Genegenheid, stevigheid
voor twee.
Regentijd
en meeloopspijt.
Je weet wel,
hoe je een geliefde
die gaat
altijd je leegte meegeeft.
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Vrijdag, mei 02, 2003 22:16 |
| Ik ben op slag verliefd als ik dit soort teksten lees; maar dat ben ik.... kus, | |
| lani: | Vrijdag, mei 02, 2003 05:05 |
| die 'leegte' keihard! x-x-x |
|
| Diablo: | Vrijdag, mei 02, 2003 00:40 |
| Om even bij stil te staan. Goed verwoord! | |
| Laurens Windig: | Vrijdag, mei 02, 2003 00:27 |
| Regen weerspiegelt in de kasseien! | |
| blommeke: | Vrijdag, mei 02, 2003 00:21 |
| mooi, heel mooi dit, Blom |
|
| Sheena: | Vrijdag, mei 02, 2003 00:08 |
| zucht .... zo triest .. maar zo'n genot om te lezen en een klein beetje in het gedicht meegezogen te worden ... heel graag gelezen Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: charly | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 02 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||