Dit gedicht kreeg ik van mn allerbeste vriend, hij is zo mooi dat ik heb op deze pagina heb gezet:
Ik ken een meisje, erg bijzonder
met wie ik kan praten en zeer bewonder.
Iemand die het niet altijd even gemakkelijk heeft
maar ondertussen toch betrokken is en om anderen geeft.
Een meisje dat soms alleen zwerft door verlaten wouden
en waar ik, door wie ze is, op een speciale manier van ben gaan houden.
Als haar verdriet zo groot is dat ze niet meer kan huilen
zou ik soms willen dat ik voor heel eventjes met haar zou kunnen ruilen.
Verdriet en zorgen kun je echter aan niemand afstaan
ook al is hij of zijn nog zo met je lot begaan.
Vaak zou ik willen dat een leven wat minder hindernissen kende
of dat ik haar zou kunnen overtuigen dat er ooit een einde komt aan alle ellende.
Ik weet zeker dat achter dat mooie gezicht, gekrenkt door dierbaren
een ziel schuilgaat die de rijkdom van levensgeluk ooit zal mogen ervaren.
Want niets in deze wereld duurt een mensenleven lang
ooit zal de zon doorbreken wees maar niet bang
In de tussentijd voel ik me bevoorrecht dat ik haar ken
met haar wil ik belangrijke dingen delen, totdat ik het zat ben!