Even alleen
aan het kanaal
hangend tegen een grote steen
weg van het kabaal

Met een strootje in men mond
staarde ik naar boven
legde me neer op de grond
en probeerde weer te geloven

De baren klotsen tegen de kant
de wind ging over me heen
zo voelde ik me even op het strand
tegen die grote steen

Met tranen in men ogen
staar ik naar de hemel die nog helder is
hij voelde zich bedrogen
omdat ik hem niet mis

Wat doe ik verkeerd
wat moet ik nu beginnen
ik wil niet dat een ander mijn leven beheert
hij is niet degene dat me moet beminnen

Door mij kon hij weer niet hopen
maar hield hij toch de moed erin
wat zou ik zo graag willen gaan lopen
maar het heeft echt geen zin

Je zal nooit weten
waarom niet
je moet me vergeten
al doet het je verdriet

Ik wil alleen zijn
relatie's denk ik niet eens aan
wat doet het verdomd veel pijn
in je eigen schoenen te staan