Lieve, mooie, heerlijke, liefste jij.

Ik heb gehoord dat een gedicht helemaal niet behoeft te dichten om een gedicht te zijn.
Evenzo hoe ik niet na te denken over jouw verleden, wat het betekent voor onze relatie.

Toch merk ik zo nu en dan die akelige kriebel, een rot gevoel echt niet fijn.
Maar bovenal een heerlijke kriebel, een echt goed gevoel, het gevoel : wij zijn de optimale combinatie.

Ik kan begrijpen, snappen, erover nadenken en ratrioneel ervaren.
Soms echter neemt het gevoel het even over, irrationeel, niet te bevatten.

Want naast dit alles is er mijn allesoverheersend goede gevoel en wetenschap, dat ik mij geen zorgen hoef te baren.
Maar goed, ook is mij niets menselijks vreemd, ben ik jaloers, jaloers uit volledige liefde die heeft mij te pakken.

Maar ook de wetenschap, dat jij voor mij de juiste bent, de ware, mijn "woman for live".
Maakt het soms dat ik bang ben je kwijt te raken, dan sidder ik met heel mijn lijf.

Op dit moment sta ik weer vol en rationeel, reeel en helder van geest in het leven.
Dan zijn die momenten van jaloezie er niet, ook niet voor maar even.

Ik weet dat je het meent, als je zegt "ik zal altijd van je blijven houden".
Ik weet dan ook je bent echt wel te vertrouwen.

Soms komt dan nog even mijn verleden om de hoek kijken en wordt ik weer onzeker.
Tellen later besef ik dat het heden anders is, mooier, langer, beter.

Dan besef ik ook wat ik onwetende jaren heb gemist.
Een vrouw als jij, jouw liefde, diepgang, gevoelens, het delen, nu pas weet ik echt wat dat is.

IK WIL JE OVERTUIGEN VAN MIJN VRIENDSCHAP, GENEGENHEID, ALLE GEVOEL EN LIEFDE VOOR JOU
DAT IS DAN OOK DE ENIGE OPRECHTE REDEN DAT IK DIT JAAR MET JOU TROUW
EN HARDOP DURF TE ZEGGEN "IK HOU VAN JOU"!!!!
Echt wel