Ruig landschap
Eenzaam dwalend,
over de grote kale vlakte.
Waar mos vrij mag groeien,
en bomen met grof geweld om knakten.
Een ruig landschap,
en geen ander te bekennen.
Eeuwen daar rond gezworven,
jaren daar rond lopen rennen.
Woeste winden en hevige buien,
slaan je om de oren.
Niets meer kunnen hebben,
niet meer willen horen.
Ogen sluiten en weerspiegelen het landschap,
vol woeste razerij.
Wil dat niet meer ervaren,
wil zijn als een vogeltje zo vrij.
Gevangen in het landschap,
geen wegen die naar geluk toe leiden.
Eenzaam weg kwijnend,
kan ik me maar op één manier hieruit bevrijden.
14 - 05 - 2003
~Miriam~