Voortaan is alles geoorloofd.
Omwille van één enkele geliefde
kun je de heilige reuk in crypten opsnuiven,
of het graf van Elvira Madigan
bij wijze van bedevaart
onder een grote eik opzoeken.

Voor één vervlogen liefde
kan je gedichten neerschrijven
want ergens verloor je jezelf
in die gruwelijke eenzaamheid
nooit met die ene andere te mogen zijn.

Steeds is die ene liefde
een besneeuwde vensterbank
die druipt op de stoep.

Steeds is dit de vloermat
waaraan ik dagelijks mijn voeten veeg
en is dit het eeuwige bed
waar ik in een tunnel van geborgenheid zak.

Steeds is dit de kamer
waar het bloed kookt
omdat liefde woorden waren
of een schamele gedachte
aan jou.

Voor één liefde,
hangt je kamer vol sensuele posters
en op de deur zijn liefdesgedichten te lezen.

Voor één liefde,
zijn er wilde dieren in het bos,
verslindt de wolf de mooie geitjes,
sterven bloemen in de graskant
en worden rivieren nooit ijs
al bevriest de adem in mijn mond.

Door die ene liefde
staat God nauwelijks meer
in de palm van mijn hand
want met de gedachte liefde
is alles gestorven.

De vogels in de lucht,
de kracht in mij,
eens door God gelegd.