Porselein.
Achteloos, zonder gedachte was het neer gezet
Door iemand die de pracht van vormen nog niet kende
Vergeten was het, door de drukte over het hoofd gezien
Het stond daar eenzaam en verlaten
Op genadeloos marmer en kon alleen maar wachten.
In een nacht heel donker, koud en onverschillig
Tot na het eten van het ontbijt toen iemand met een kater
De vatenwasser leegde en weer vulde.
Zou het de trauma van de nacht nog ooit vergeten?
Roelie T. Kuilder