Verdrongen tranen.
De horizon had nimmer zo treurig gekeken,
bergen huilde diepe groeven in haar dal,
de schoonheid die allang was verzwegen,
nu levensecht ontluikend als een waterval,
Je hoorde zacht een minnaar huilen,
de wind trachtend naar een omkeer,
ambachtelijke schoonheid niet te verbergen,
laat ze de aarde nog even verlichten mijnheer,
de klok had treurend 12 uur geslagen,
het avondgebed had gezongen,
het verlies was onmogelijk te verdragen,
maar de tranen werden in de massa verdrongen,
Reacties op dit gedicht
| happy tear: | Vrijdag, mei 16, 2003 23:19 |
| WAUW :-o zegt genoeg? ;-) |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, mei 16, 2003 14:26 |
| een mens heeft een mens uiteindelijk volkomen alleen oog in oog gevonden verstaan. samen gebeden hebben wij dit te weten om onderweg tot elkander te gaan. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||