Op de rand van de klippen sta ik te kijken
Naar het schuim op de zilte koppen
En te luisteren naar de melodie
Die nooit lijkt te stoppen.

Ik hoor haar sirenenlied zoals het snijdt
Door mijn hart, zo mooi en eenzaam
Als het weerklinkt. Ik draai mij om met
Mijn hoofd gebogen, omdat ik me schaam

Voor wat ik haar heb aangedaan. Waarom
Werd ik verliefd op haar, waarom wilde
Ik haar stem en ziel als de mijne? Ik
Maakte een grote fout, en zij verkilde.

Mijn lieve Sirene, schreeuw ik, Vergeef me alsjeblieft
Om jou enkel voor mezelf te houden, ik weet
Nu dat het verkeerd was, zo fout van mij.
Ik was wreed, maar zonder jou ben ik niet compleet!


In de zee zit ik tranen te huilen, en ze vormen
Het wit op de zilte koppen die vloeien naar
Het vasteland dat ik niet betreden kan. Het
Vasteland van mijn lief, mijn minnaar.

Hoe durfde hij zo egoïstisch te zijn? Ik ben van
Mijzelf en iedereen! Hij wilde mijn stem stil,
Alleen nog voor hem en niemand anders. Ik
Kan zo niet leven, dan word ik kil.

Waarom heeft hij me dat aangedaan? Waarom
Werd ik verliefd op hem? Waarom wilde hij
Mijn stem en ziel als de zijne alleen? Ik
Wilde enkel zijn wat ik altijd was: vrij!

Ik hoor hem schreeuwen van de klippen. Mijn
Hart bloed om hem nog een kans te geven.
Ik word verscheurd door de twijfel. Zou hij het weer
Doen, het controleren van mijn leven?


Hun ogen zochten elkaar, en toonden hun verdriet.
Waarom moest het zo gaan? Waarom is het leven
Zo hard? Ze vonden de antwoorden niet, maar ze
Wisten dat ze niets anders konden dan elkaar vergeven