Drijvend.
De wereld wouw niet ander zien,
dan haar eigen hemelse gehuil,
meed je tranen aan het licht te komen,
bezong een verbitterde toekomst,
Je tranen verzameld in je hart,
zei vol van vreugde werd overstroomt,
door je verlangens en verdriet,
het leed te zwaar om te dragen,
Vrienden bouwde dammen,
het mocht niet baten de toekomst koos,
vol afgunst een zware weg,
die nooit met een tien was afgelegd,
Naar gure dagen en koude nachten,
liet je jezelf verdrinken in het tranenbad,
dat je had gecreeërd van binnen,
het zout liet je drijven naar de plek,
waar de zon onder bleef gaan.
Reacties op dit gedicht
| Hugo Serwy: | Maandag, mei 19, 2003 14:17 |
| Prachtig... | |
| Hans Winter: | Zondag, mei 18, 2003 13:16 |
| een traan is een komen en gaan waar je droom de aarde raakt en komt tot een anders bestaan, die zo zeer te zoeken is, maar zich niet roepen laat. groetje, hans |
|
| artemis: | Zaterdag, mei 17, 2003 20:49 |
| mooi meis... maar o zo verdrietig het straalt gevoel af... liefs en knuf, anneleen. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||