afgrond van vriendschap
ik sta op de afgrond van een lange levendige lentedag
aan de ene kant het geruisloze geschreeuw
van monsters die ik niet meer herken
aan de andere kant het zuchtende briesje van verlossing door engelen die ik door de verste verte herken
het muurdikke vlies dat me beschermde tegen verscheurde en opgerafelde wonden
is opengespat
Nu zweef ik tussen monstervuur en engelenwarmte
nog steeds wachtend op die ene bus die me naar mijn bestemming zal brengen...
aan de ene kant het geruisloze geschreeuw
van monsters die ik niet meer herken
aan de andere kant het zuchtende briesje van verlossing door engelen die ik door de verste verte herken
het muurdikke vlies dat me beschermde tegen verscheurde en opgerafelde wonden
is opengespat
Nu zweef ik tussen monstervuur en engelenwarmte
nog steeds wachtend op die ene bus die me naar mijn bestemming zal brengen...
Reacties op dit gedicht
| *jessica*: | Dinsdag, mei 11, 2004 08:03 |
| heye mooi gedicht. Het is zwaar een vriendschap kwijtraken. Tuurlijk je moet met die gene praten maar als die gene niet wil praten en alleen maar luisterd weet ik ook niet wat ze wilt. Maar laten we hopen voor ons allebei dat het goed komt. veel liefs en sterkte ermee *jessica* |
|
| Queen69: | Donderdag, november 06, 2003 17:53 |
| schuun, khad het zelf niet beter kunnen zeggen -X- |
|
| aphrodite: | Zondag, mei 18, 2003 11:35 |
| Prachtig gedicht. Veel sterkte Liefs xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Sofie* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||