Elk lichtpunt te ver

De ochtend, als glas geblazen zo teer

Versplintert haar licht door de duisternis

Spel van schaduwen in bijzondere sfeer

Morgenzon streelt wakker wat dra zichtbaar is

Het licht wordt scherp, zintuigen doen zeer

De eerste warmte, al voelt het fris

Ik tracht het licht te grijpen meer en meer

Dan gretig, dan vertwijfeld, alsof ik me vergis

Elk lichtpunt te ver, te hoog gehangen

Het is te laat, heeft allemaal geen zin

Al roept, verschrompeld, nog een vaag verlangen

Hoe kan ik weten of een nieuw begin

Getooid in kleurrijke en hoopvolle gezangen

Hoe kan ik weten of ik het zelf niet verzin