Zelden...
Zelden…
Soms voelt de regen natter aan,
het regent dat het giet.
Soms valt er op mijn blad een traan
en ween ik van verdriet.
Dan klinkt een lied, een traan, de maan
die glinstert in het licht,
waar zelden zinnen uit ontstaan
die klinken als gedicht.
Maar soms, kan alles anders gaan,
soms schrijft de pijn een lied.
waarna de druppel langzaamaan
verdwijnt is zijn verdriet.
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Dinsdag, mei 20, 2003 21:45 |
| ingetogen regenachtigtederzacht ..kortom, een pracht Sheen |
|
| jodium: | Dinsdag, mei 20, 2003 20:16 |
| Buiten het feit dat ik je naam 'Obed' al geweldig vind blijken jouw schrijfsels ook nog stuk voor stuk uit een wonderput gehaald te zijn. Ook zalig nog eens iemand tegen te komen die nog zo sterk met geloof bezig is. Hmmja, 'k ben vol lof over jou. 'k Hoop da'k nog veel van je schrijfsels mag tegenkomen. groet jodium |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Obed | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||