Hij (geïnteresseerd):
Wat ben je aan het doen?

Zij (afwimpelend):
Dat wil je niet weten.

Hij (het beter wetend):
Nee?

Zij (onverschillig):
Misschien.

Hij (pijnlijk liefdevol):
Ik zou het willen weten en kunnen zeggen dat je moet ophouden.
...
En dat je dan ook ophoudt.

Zij (kleintjes):
Helemaal...?

Hij (gelaten):
ja, en dat je niet meer met de stroom meedrijft, maar als een meermin langs de kant...

Zij (onderbreekt):
Je bent gek.

Hij (koel):
Nee.

Zij (hard):
Ja, je bent gek en ik wil dat je me met rust laat en dat ik nooit meer naar je hoef te kijken.

Hij (droog):
Goed, dan ben ik weg.


...


Zij (venijnig opmerkzaam):
Je bent er nog.

Hij (zucht):
Ja.

Zij (voorzichtig):
Ga je niet weg?

Hij (vastberaden):
Nee, ik blijf.

Zij (hoofdschuddend):
Je bent gek.

Hij (kordaat afwijzend):
Daar hebben we ’t al ‘s over gehad.

Zij (tergend):
Ik wou het maar even benadrukken.

Hij (chagrijnig, steeds luider):
Gek ben je pas, als je vervreemdt van je eigen lichaam en als je je ergert aan vogels die om vijf uur in de ochtend al fluiten en als je ‘s morgens enkel nog opstaat o.w.v. de gewoonte, als je nooit op het zebrapad oplet voor de haaien, als je nog nooit expres een wimper hebt uitgetrokken om vurig iets te kunnen wensen, en als die wens dan uitkwam, je ook werkelijk geloofde dat het aan die wimper lag. Je bent gek als je nog nooit niet hebt kunnen slapen omdat je zo verliefd was. Gek ben je als niet meer gelooft in elfjes en als je sokken nooit stinken, dan ben je gek ja. En weet je wanneer je heel gek bent? Hè? Weet je dat? Als je je verdomme niet meer schuldig voelt als je een vlieg hebt doodgemept. Dan ben je gek!

Zij (teleurgesteld):
Je bent boos.

Hij (schreeuwt, volledig overkokend):
Ik ben niet gek! Ik geloof in elfjes en mijn sokken stinken en ik hou van vogels in de ochtend!

...

Zij (bang):
Ga je nu weg?

...

Hij (gekalmeerd):
Ik wil weten wat je aan het doen was.

Zij (droef maar zelfzeker):
Nee.

...

Dan zeg je dat ik gek ben.

Hij (neutraal):
Denk je dat?

Zij (afwezig):
Ja.