we gingen naar de mooiste plekjes
diep en verscholen in het bos
we maakten samen toekomstplannen
liggend in het zachte mos
we lachten soms zonder reden
of ze gaf me opeens een zoen
en ze glimlachte naar mij
zoals alleen zussen dat konden doen
van de lente tot de herfst
speelden we buiten in de zon
uren lange zussen-pret
we wisten dat het niet beter kon
en in de winter was het koud
maar dat kon ons niet schelen
sneeuwballen gooien , ons verkleden
we zouden ons nooit vervelen
maar zij werd groot , en ik bleef klein
plots zag ze me niet meer staan
andere vriendinnen , ze lachtten me uit
"Waarom heeft ze dat clownspak nou aan ?"
nagels lakken , over jongens praten
het zussen-duo was verdwenen
als ik om spelen vroeg zei ze vaak:
" sta op je eigen benen !"
van de lente tot de herfst
ging ze uit of shoppen
ik bleef thuis en schommelde alleen
of op men eentje verstoppen
en in de winter was het koud
toen bleef ze maar telefoneren
bitsig zei ze als ik binnenkwam
" Zal je het dan nooit leren ?"
ze schreeuwde vaak en was kortaf
was alles wat ze zei evht wel gemeend ?
ze kon me niet meer uitstaan
haar hartje was voorgoed versteend
en ik bleef wachten op die dag
dat ik weer in haar armen lag
buikpijn van het lachen , net als vroeger
ik wist dat ik haar altijd mag