Verzonken in apathisch
nauwelijks nog zijn
Ik lig op oude blader
dekens uit vervlogen tijd
hun vocht vindt zijn weg
door mij heen, dampt vanop
Mijn rug, en laat me
verkild en gevoelloos
Ik nooit deel geweest
van deze wereld die zo
minzaam wreed kan zijn
ik lig slechts te
Verscheiden, en ik proef
het brakke zand niet meer
Mijn ogen zijn al blind
geworden van het duister
geen kleur meer in dit
vereenzaamd minnen
Ik verga en hoor
enkel nog jouw zwanenzang