Sinds mijn geboorte
Vastgebonden aan de wijzers
Van de levensklok…
Ze draaien maar door
Willen me er niet afschudden…
Eén jaar is één uur
Op deze levensklok…
Zeventien keer
Was het al twaalf uur
Voor mij…
Nooit kreeg ik de kans
Om me los te rukken
Van de wijzers
Van de levensklok…
Kreeg nooit de tijd
Om te genieten van alles
Wat op m’n weg kwam…
Wanneer laten
De wijzers me vrij?
Wanneer mag ik,
Alles rondom me,
In alle rust ervaren?
Geef me het recht om
Zelf van die wijzers
Af te stappen…
En, genietend, te wachten
Op de grote wijzer
Die me, uiteindelijk,
Van de klok zal duwen...