Jeweetwel …

Welja, misschien heb je wel gelijk,
de Virginie van vandaag die ken je niet.
Of je wilt haar niet kennen, je doet geen moeite.
Je neemt haar op van ver, streng en koel,
je haalt dan maar je schouders op en loopt snel verder.
’s Avonds zit je dan voor je scherm en vuur je de vragen af.
Sommige kwetsen, sommige ontwijkt ze.
En toch blijf je erover doorhameren.
Haar antwoorden, ze helpen je geen stap verder.

Weet je, de ‘Virginie van vandaag’ is dezelfde
als die van gisteren of verleden week.
Ze lacht en zevert de hele dag door,
ook al voelt ze het diep in haar eigen knagen.
Ze zal je niet gauw vertellen wat er scheelt,
ze zadelt je niet op met haar probleem.
Ze luistert wel met plezier, pijn, verdriet naar het jouwe.
’s Ochtends, bij het opstaan, kijkt ze even naar die foto en
denkt ze: ‘Ja het is waar …’

Maar weet je, net zoals jij is ze een amateur in het leven.
Soms is ze dagenlang vreselijk down,
geen mens weet wat er gaande is.
Wist ze het maar zelf …
Je blijft dan best niet staan in haar buurt.
Je weet nooit welke onzin ze uitkraamt.
Ze zegt wat ze niet meent, maar dan is het te laat.
Het kwade werd al veroorzaakt.

Welnu, die Virginie, een hart heeft ze, een geest ook,
even broos als dat van jou.
En toch blijf je ze maar valse hoop geven.
Goed genoeg weet je hoe ze zich voelt,
goed genoeg weet je het, en toch …
Waar is die tijd waar ze oh zo vaak van droomt?
Jeweetwel welke ze bedoelt.

Ja, Virginie koestert die herinneringen.
De slechte vergeet ze liever, of het lukt?
De goede, die worden goed weggestopt en
wanneer het even minder gaat, worden ze weer bovengehaald.
Een traan zal je misschien zien druppen,
maar de herinnering, díe laat ze niet los!

(22.04.2003)