moe...
Toen ik dacht dat ik mezelf kon zijn,
wees je gekromde vinger vol venijn.
...
't Verleden in mijn hoofd
kon weer de kop opsteken.
Jij leek op me uitgekeken
nadat pijn was verdoofd.
Toch wilde je het vuur nog brandende houden
en rakelde je tot aan het bloed.
Al diegenen die'k ooit vertrouwde
maakten misbruik van m'n gemoed.
Ik ben moe van al het vechten.
Elke straat in me staat blank.
Geen rits of knoop lijkt nog te hechten.
Mijn moede benen lijken mank.
Graag zou ik verdwijnen, ik ben geen held.
Afreizen nu ik nog kan lopen.
Want ik ken je spel, je mijnenveld.
Al doe je je armen weerom open.
Reacties op dit gedicht
| apaloosa: | Vrijdag, maart 13, 2009 22:32 |
| gekruist en omarmend rijm wisselen elkaar heel knap af. pluim. apaloosa |
|
| Zwiepie: | Maandag, mei 26, 2003 19:38 |
| Pfffff... das zwaar zunne!!Je kan afreizen naar hier en da gaan we er daarna samen vandoor.. Naar een warme en lichte plek,waar we kunnen zijn wie we zijn. En we weten van elkaar dat we elkaar graag zien en dan redden we ons wel.. Dikke kus En ne dikke dikke knuf van mij. XXZwiepie |
|
| waterval: | Maandag, mei 26, 2003 02:30 |
| afgezien van het gevoel (dat toch héél bijzonder verwoord is) dat droevig stemt is dit weer een prachtig gedicht..... | |
| Erna Muermans: | Maandag, mei 26, 2003 00:49 |
| prachtig hoe jij dit gevoel weergeeft lani... heerlijk om jou te lezen 'k hoop alleen dat je je straks een beetje beter voelt liefs Erna |
|
| Grouwels Herman: | Zondag, mei 25, 2003 17:54 |
| Mooie beelden. Sfeervol en origineel.Je doet het weer ! | |
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||