Klappen..
als verassing of als kado...
Medelijden..
Nee van dat woord hebben ze nog nooit gehoord...
Ik wordt er gek van..
begin het normaal te vinden, als is dat het niet...
De pijn die ik voel..
alsof de wereld vergaat...
alsof alleen die pijn nog maar bestaat..
Wegrennen..
Dat heb ik al zo vaak gedaan..
Nu heb ik het lef om stil te blijven staan...
de klappen op te vangen..
en de pijn te doorstaan...
Mijn hart zat vol met liefde..
het lijkt alsof mijn hart is afgebrokkeld...
en aangevuld is met haat..
Bij mijn vriendinnen kon ik even niet terecht..
want onze vriendschap was al zo slecht...
Toch bleven we er voor vechten..
Ieder zijn eigen rechten..
Maar ruzie, die kregen we weer...
Ik kon er niets meer aan doen..
Eens kan ik de zon weer zien
en groeit mijn hart weer aan...
Hopen op zo'n toekomst..
is het enigste wat ik nog kan doen...
Veel Liefs