Verloren in je eigen gevoelens
Zacht snikken en beven,
niet meer willen leven;
Het verdriet is te immens,
de pijn veel te intens;
Nooit vrede sluiten in je hart,
je geheugen blijft eeuwig verward;
Beseft er wel iemanda dat je bestaat,
geeft men erom waar je heen gaat;
Moeten de mensen je alleen laten,
ga je nu soms alle mensen haten;
Denk je soms aan zelfmoord,
over huiver je bij het horen van dat ene woord;
Maar verlaat ons asjeblief niet,
het is niet dan pas dat je je vrienden ziet;
niet meer willen leven;
Het verdriet is te immens,
de pijn veel te intens;
Nooit vrede sluiten in je hart,
je geheugen blijft eeuwig verward;
Beseft er wel iemanda dat je bestaat,
geeft men erom waar je heen gaat;
Moeten de mensen je alleen laten,
ga je nu soms alle mensen haten;
Denk je soms aan zelfmoord,
over huiver je bij het horen van dat ene woord;
Maar verlaat ons asjeblief niet,
het is niet dan pas dat je je vrienden ziet;
Reacties op dit gedicht
| Elycia: | Woensdag, mei 28, 2003 11:38 |
| heel erg mooi geschreven, herken mijzelf er erg goed in, hoe ik me gevoeld heb. als je erover wilt praten, mijn mailbox staat open voor je. dikke knuffel, irma |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kevin laerte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 27 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||