De tumor
Het verdict was onverbittelijk.
De dokter was er zeker van.
Hij had nog twee jaren tegoed,
voor zijn draad werd afgesneden
van deze geweldige wereld.
Het gezwel zou groeien
en hem hulpeloos maken.
geheel afhankelijk en gesloten
van de buitenwereld
Ontzetting en verdriet,
waren verweven in zijn hart.
Als een machteloos kind,
zocht hij de kracht
om zijn leven weer te krijgen.
Smeekbedes vergruisden
in dovemansoren van de anderen.
Zijn tranende ogen,
gaven zijn laatste hoop weg
in de handen van de massa.
Niemand keek hem aan,
en hij kwijnde tergend weg
op de asfalt van zijn levenspad.
Opgevreten door de onmacht
die zijn metgezel werd.
Maar hij verliet het leven...
met een glimlach op zijn mond.
Want hij had tot het laatste geleefd.
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Woensdag, mei 28, 2003 17:55 |
| En vertrok, met tranen in ogen, maar de dood kwam als verlossing, omdat het leven lijden werd... Doch, hij had nog zoveel kunnen geven, veel te kort was slechts zijn leven... Mooi geschreven, absoluut... Daar alles goed? - scherpenisse@dolfijn.nl - HEel veel liefs, Chiara. |
|
| margot: | Woensdag, mei 28, 2003 14:00 |
| raakt me...toch mooi neergezet liefs,margot |
|
| arie: | Dinsdag, mei 27, 2003 23:56 |
| Een pijnlijk onderwerp zet je hier neer Bert, in zachte klanken geef je zwart weer kleur Graag gelezen, Arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 27 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||