Ik voel de klank lopen over m'n huid.
Door de trilling stan mijn haartjes overeind.
Ik beef en ril; ik huiver
bij de gedachte dat het ooit zal eindigen.
Ik voel de bitternis in me opwellen
als ik mezelf afsluit
van alles wat me zo diep raakt.
Ik durf niemand te vertellen
wat er in me omgaat
als ik over mezelf denk.
Dus ik zwijg en loop over van de complexen
die er nooit waren
maar niet te verdringen zijn.
Ik wacht, al zo lang
dat ik ben vergeten op wat.
Ik lieg mezelf voor.
Alleen kon ik de waarheid niet meer
van de leugen onderscheiden.
En het doet pijn
om bewust voort te leven.
Doelloos zijn, en je toch steeds verder
van je doel verwijderen.
Er is geen richting waar ik me naar begeef.
Ik hou de schijn hoog.
Ik ben zorgeloos.
Alles wat ik wou, wat ik weet
zakt in elkaar als je mijn ogen leest.
Ze staan leeg.
Geen verwondering, angst of licht.
Ze zijn dood
en zien niet waar ik me tot kan richten
met wat ik hier verwoord.