Fata morgana
Een fata morgana was ik
op het verdorde land van je liefde
overdag 's nachts
wekenlang zag je me niet
Met messen sneed je dwars
door het vlees
het landschap ademde rood
van het gevallen bloed
Je lippen tekende kunststukjes
op de zijne
als een zwaluw vloog je
naar hem toe
Een fata morgana was ik
je streelde stool
de warmte bij me vandaan
Als een hoge populier
vocht ik tegen de wind
je lach speelde rolde tolde
als een blad over
het asfalt van de straat
Een fata morgana was ik
op het verdorde land
je plukte zomerbloemen uit de tuin
Wat scheen de zon heerlijk
ze kroop dwars door mijn huid
ach het gras rook naar
een boeket van liefde dat vredig insliep
op het warme strand
Reacties op dit gedicht
| voske: | Zaterdag, juni 07, 2003 00:22 |
| Dit mag er zeker wezen. groetjes,voske |
|
| Diablo: | Vrijdag, juni 06, 2003 12:43 |
| Een gedicht dat op geen enkel moment de wending prijsgeeft. Dit smaakt naar nog! |
|
| lani: | Vrijdag, juni 06, 2003 08:24 |
| M.M.... van mij :) Machtig Mooi x-x-x |
|
| Roxette: | Vrijdag, juni 06, 2003 00:54 |
| F.M. staat ook voor Fantastisch Mooi........ Liefs Rox |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||