zwijgen
Spreken zilver en zwijgen goud?
Verborgen tranen,
een afgewend gezicht.
Diep in het duister,
ver uit het licht.
Krijsende kreten,
vol afschuw en haat.
Enkel vloeken en schelden,
zo werd tegen haar gepraat.
Tot de dag verscheen,
dat ze ineen zakte van verdriet.
Tot de dag verscheen,
dat ze het donker even verliet.
De dag brak aan,
geen begrip, en haar hart dat brak.
De dag brak aan,
dat ze daarna nooit geen woord meer sprak.
~Miriam~
Reacties op dit gedicht
| Gioi: | Vrijdag, juni 06, 2003 04:59 |
| Een goed hoorder heeft genoeg aan wat hij kan zien.. See ya soon ;-) O. en mijn gedichie had niemand in het oog, was maar een gedicht |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rimjam |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||