Oneindigheid.
Misschien mag ik onbewust,
stoppen naar het luisteren,
naar het ritmisch geklop,
van je liefdevolle hart,
Ooit zal ik zwijgen,
onze liefde zal staan,
bij het altaar,
waar we zijn begonnen,
Laat onze liefde drijven,
in de oneindige levensbron,
die ons samen zal houden,
totin de oneindigheid.
Reacties op dit gedicht
| karin jansen: | Vrijdag, juni 06, 2003 13:12 |
| wauw .. prachtig!!! :-) *gaat het nog een keertje lezen* groetjes! |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, juni 06, 2003 13:03 |
| wees een lelie die zich weet te voeden aan het levendig water, daarop bloeiend haar hart kan laten opengaan. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||