De wereld
Daar waar de dageraad de nacht doorbreekt
En waar de vogel van een nieuwe dag spreekt
Waar de wereld langzaam, langzaam ontwaakt
Is het moment waarin mijn hart wordt geraakt
Zoveel schoons in dit sluimerend moment
De wereld laat zien, werkelijk ongekent
Dat alles doorgaat, ook zonder de mens
De natuur die beantwoord daarmee iedere wens
In tranen verdrongen zien mijn ogen dit schoon
Als monsters heersen wij, de wereld als onze troon
Maar hoe groter ons inzicht, hoe slecher de zorg
Als we vergeten, de wereld is onze borg.
En waar de vogel van een nieuwe dag spreekt
Waar de wereld langzaam, langzaam ontwaakt
Is het moment waarin mijn hart wordt geraakt
Zoveel schoons in dit sluimerend moment
De wereld laat zien, werkelijk ongekent
Dat alles doorgaat, ook zonder de mens
De natuur die beantwoord daarmee iedere wens
In tranen verdrongen zien mijn ogen dit schoon
Als monsters heersen wij, de wereld als onze troon
Maar hoe groter ons inzicht, hoe slecher de zorg
Als we vergeten, de wereld is onze borg.
Reacties op dit gedicht
| lani: | Woensdag, juni 11, 2003 17:30 |
| zo voel ik het in de ochtend steeds... de nevel hangt nog over het land, enkel de dieren die je groeten!! prachtig! x-x-x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gioi | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 juni 2003 | ||
| Thema's: | ||