Te laat
Te laat
Ik treur op het moment,
Gedenk een dierbare.
Voor mij een veel zeggend,
Maar ook het onverklaarbare.
Onverklaarbaar omdat ik nog wat wilde zeggen,
Over mezelf of mijn gevoel.
Om me achteraf blood te leggen,
Te delen in mijn levensdoel.
De tijd van zeggen is te laat,
Dat ergert me nog dagelijks.
Waarom niet eerder denk ik kwaad,
Het is zo iets ondragelijks.
Die gedachten lijken egoïstisch,
Maar kan het maar niet geloven.
Moeilijk en zwaar is het verlies,
Kom ik het wel te boven,
De tranen die ik liet en laat,
Zijn ontelbaar voor jou.
Het is weg mijn levensdraad,
En dat terwijl ik zoveel van je hou.
Koud tot op het bot,
Vooral de eerste dagen.
Ik zie het als een komplot,
De pijn is haast niet te verdragen.
Toch ontdek ik na een tijd,
Dat er veel van jou is blijven hangen.
Dan staak ik de treurende strijd,
Klaar om het nieuwe te ontvangen.
Hoewel ik het na jaren nog steeds moeilijk vind,
Komt er in me een bepaald gevoel
En nu ik aan een nieuwe weg begin
Is er ook weer een levensdoel.
Ik treur op het moment,
Gedenk een dierbare.
Voor mij een veel zeggend,
Maar ook het onverklaarbare.
Onverklaarbaar omdat ik nog wat wilde zeggen,
Over mezelf of mijn gevoel.
Om me achteraf blood te leggen,
Te delen in mijn levensdoel.
De tijd van zeggen is te laat,
Dat ergert me nog dagelijks.
Waarom niet eerder denk ik kwaad,
Het is zo iets ondragelijks.
Die gedachten lijken egoïstisch,
Maar kan het maar niet geloven.
Moeilijk en zwaar is het verlies,
Kom ik het wel te boven,
De tranen die ik liet en laat,
Zijn ontelbaar voor jou.
Het is weg mijn levensdraad,
En dat terwijl ik zoveel van je hou.
Koud tot op het bot,
Vooral de eerste dagen.
Ik zie het als een komplot,
De pijn is haast niet te verdragen.
Toch ontdek ik na een tijd,
Dat er veel van jou is blijven hangen.
Dan staak ik de treurende strijd,
Klaar om het nieuwe te ontvangen.
Hoewel ik het na jaren nog steeds moeilijk vind,
Komt er in me een bepaald gevoel
En nu ik aan een nieuwe weg begin
Is er ook weer een levensdoel.
Reacties op dit gedicht
| Marijke: | Zaterdag, oktober 13, 2001 20:41 |
| Gedverderrie! Ik krijg hier ja gewoon kippenvel van! Hij is echt heel mooi hoor.....hm, woorden schieten mij momenteel te kort | |
| Firebolt: | Woensdag, februari 14, 2001 23:01 |
| De dood en onmacht waar Iloon het over heeft kunnen we omzetten in nieuw leven.... de onmacht in nieuwe ervaringen waar we sterker van worden... meer in het leven staan. Het hoeft niet negatief te blijven... na de rouw, kunnen herinneringen helpen bij de nieuwe opbouw van ons leven.... Sterkte.... en succes.... |
|
| Lisanne: | Woensdag, februari 14, 2001 20:41 |
| Heel erg mooi gedicht. Heel veel succes met je nieuwe begin, met het oppakken van je leven en dit verlies een plaatsje te geven. Groetjes |
|
| ilona krijgsman: | Woensdag, februari 14, 2001 14:43 |
| jeetje evelien ik word hier helemaal stil van...bekruipt mij een gevoel van verdriet en onmacht helaas is de dood de onmacht maar de enige garantie die we hebben.....liefs Ilona | |
| Denise Depresse: | Woensdag, februari 14, 2001 13:40 |
| Mooi gedicht zeg....en ook knap. Het is niet makkelijk om weer een "nieuw begin" te maken. Veel geluk... Liefs, Denise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evelien | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 14 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||