MIJN HANDEN RUSTEN
Mijn handen
Mijn handen rusten,
vallend zonlicht brekend.
Scherven stilte fluisteren
geluiden van tevreden zijn.
Mijn handen rusten,
verliezen greep op mijn
contacten, houvast aan
de mensen om me heen.
Mijn handen rusten.
Gedachten cirkelen om.
Dimensieloos in uiting,
blind, niet horend stom.
Mijn handen rusten,
openen zich een laatste keer.
In hun palmen staan de lijnen,
die geschreven zijn als einde,
werken hoeft niet meer.
wil melker
14/02/2001
Mijn handen rusten,
vallend zonlicht brekend.
Scherven stilte fluisteren
geluiden van tevreden zijn.
Mijn handen rusten,
verliezen greep op mijn
contacten, houvast aan
de mensen om me heen.
Mijn handen rusten.
Gedachten cirkelen om.
Dimensieloos in uiting,
blind, niet horend stom.
Mijn handen rusten,
openen zich een laatste keer.
In hun palmen staan de lijnen,
die geschreven zijn als einde,
werken hoeft niet meer.
wil melker
14/02/2001
Reacties op dit gedicht
| M.: | Vrijdag, juli 20, 2001 00:18 |
| machteloosheid ken ik goed Woeden wekkend is wat het met je doet Vergeven en begrijpen is wat je wil Rust en acceptatie zoeken is de spil.... Succes M. |
|
| Firebolt: | Woensdag, februari 14, 2001 23:06 |
| Mooi gedicht..... nu heb je tijd voor nog meer van die mooie gedichten??? | |
| arie: | Woensdag, februari 14, 2001 16:49 |
| Jouw levenslijn Wil, is prachtig. Is het de onrust van het ouder worden? liefs Arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 14 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||